Laatste verslag: Ho Chi Minh City en Mekong Delta

De reis zit er weer op! Gisterochtend zijn we thuis gekomen na een reis van in totaal 24 uur: van het hotel tot thuis. Je kunt je voorstellen dat we best moe waren toen we thuis kwamen. Toch proberen we meteen weer in het normale ritme te komen, want er moet immers ook weer bijna gewerkt worden!
Voor degenen die het leuk vinden, komt hier nog een verhaaltje van de laatste dagen :-)

Vanuit Mui Ne zijn we, op dinsdag 30 juli, met de bus naar Ho Chi Minh Chity (ook wel Saigon genoemd) gegaan. Geen sleeping bus dit keer, het is wat met die bussen…
Ho Chi Minh City was erg leuk, lekker westers. We waren eindelijk niet meer Lonely-Planet-loos! Hier worden er gelukkig genoeg aangeboden, voor nog geen 5 euro!
We zijn die dag naar het War Remnants Museum (museum over de Vietnamoorlog) geweest. Jeetje, wat was dat indrukwekkend! Ook wel heftig soms. Vooral de foto’s in de zaal over Agent Orange (napalm) waren erg indrukwekkend. Ik had gewoon tranen in m’n ogen.
Nog steeds worden er, als gevolg van de napalm, misvormde kindjes geboren. Dit zie je hier ook terug in het straatbeeld. In het museum lagen zelfs embryo’s op sterk water van misvormde kindjes. Heftig hoor! Ook is het verschrikkelijk om te lezen dat er zoveel onschuldige burgers zijn vermoord. Op foto’s zie je Amerikanen triomfantelijk met lichaamsdelen van Vietnamezen staan, brrr…

De volgende ochtend zijn we naar de Mekong Delta gegaan. Weer een hele ervaring, als enige toerist met de lokale bus daarheen. We moesten eerst een stuk met de minivan. Één van de inzittenden had een tas met durian-fruit (stinkfruit) bij zich, dus erg lekker rook het er niet.
We hadden een homestay geboekt bij mr. Hung in Thanh Hue, vlakbij Can Tho. De homestay was erg leuk! Niet echt een homestay, maar primitieve bungalowtjes (gaten en kieren aan alle kanten) aan de Mekong rivier. Hung is een grappige en aardige kerel!
’s Avonds had de vrouw van Hung heerlijk voor ons gekookt. We zaten aan tafel met drie andere Nederlanders (allemaal Brabanders, dus volop gezelligheid!), een Australische vrouw en een Italiaans stel (wat spreken Italianen toch slecht Engels…). Op een gegeven moment kwam de rijstwijn op tafel, dus dan weet je het wel.
Toch maar op tijd gaan slapen, want de volgende dag begon de boottour al om 6:15 uur!

De boottour was erg leuk. We kregen van mr. Hung ontbijt op de boot en voeren naar de floating market voor groenten en fruit. Vorig jaar ben ik in Bangkok ook naar een floating market geweest, maar dat was één grote toeristenzooi. Deze was gelukkig veel leuker, nog echt van de locals.
Een jaar of 10 geleden was de markt veel groter, maar doordat veel jongeren naar de stad vertrekken, wordt de markt steeds kleiner.
Nadat we een ananas hadden gegeten (40 cent voor een hele ananas, geen geld!) ging de rest van de groep naar een andere boot. Wij mochten blijven zitten (omdat wij rechtstreeks hadden geboekt i.p.v. bij een tourbureau) en kregen een privé-tour van mr. Hung.
We gingen eerst naar een fabriek waar rijstnoodles werden gemaakt. Bij een bepaalde stap van het maken van de rijstnoodles worden rijstvliesjes verbrand om stoom te krijgen. De as van deze verbrande rijstvliesjes werd weer gebruikt bij de volgende bestemming: een plantenkweker.
In kokertjes van bananenblad wordt deze as gedaan (soort mest dus) met daarin zaadjes van bijvoorbeeld een chili-, papaya- of aubergineplant. Hierin groeien de kleine plantjes lekker snel. Deze plantjes worden gekocht door boeren, die de kleine stekjes op hun land verder door laten groeien.
Erg leuk om te zien dat het afval van de ene fabriek de basis is voor een ander bedrijf.

De rijstvliesjes die worden verbrand, komen natuurlijk ook ergens vandaan. Daarom zijn we ook naar een rijstfabriek gegaan. Hier wordt de rijst uit zijn vliesje gehaald en daarna gepolijst. Bij elke stap komt ‘afval’ (bijvoorbeeld de vliesjes) vrij, wat allemaal op een andere manier wordt hergebruikt.

De tocht terug naar de homestay was erg mooi. Veel mooie natuur en erg groen. De huizen van de mensen zijn wel heel erg primitief met golfplaten.
Als wij één slok van het bruine water van de Mekong rivier zouden drinken, zouden we moeten worden opgenomen in het ziekenhuis denk ik. Niet te geloven dat die mensen zich hier wassen en ook hun was in dit water doen.

De volgende dag vertrokken we weer naar Ho Chi Minh City om daar onze laatste paar dagen door te brengen. We hebben een walking tour uit de Lonely Planet gedaan. Erg leuk! Paul heeft nu aan den lijve kunnen ondervinden hoe dat nou gaat, zo’n citytrip (Elvira, het leek net een wandeltocht uit een 100% stedengids).
We zijn o.a. naar een overdekte markt en de post office gegaan.
Ook zijn we naar het Bitexco Financial Tower geweest. We zijn hier in geweest en met de lift naar de 49e verdieping gegaan. Wauw! Wat een prachtig uitzicht! De stad is echt immens groot! Alleen maar gebouwen, tot aan de horizon en waarschijnlijk gaat de stad daarachter zelfs nog door. Het deed me denken aan de twee keer dat ik in het Empire State Building in New York ben geweest.

’s Avonds deden we een drankje en hej, wie zagen we daar? Twee jongens die we in Mui Ne waren tegengekomen zaten toevallig voor ons. Jasper en Martijn uit Eindhoven (ook weer Brabanders, die blijven toch het gezelligst hè). Gezellig mee gekletst en afgesproken om de volgende dag met z’n allen te gaan eten.

De volgende dag zijn we met een tour naar de Cu Chi Tunnels gegaan. Deze tunnels werden gebruikt door de Vietcong (strijders van het noorden van Vietnam) tijdens de Vietnamoorlog. Ik verheugde me al maanden op deze tour. Met mijn eindexamen heb ik het onderwerp ‘Vietnamoorlog’ gehad, dus ik had al aardig wat voorkennis. Nu kon ik de tunnels eindelijk met eigen ogen zien.
Helaas viel de tour een beetje tegen. Een aantal dagen hiervoor waren we dus naar het oorlogsmuseum geweest, waar de Amerikanen werden afgeschilderd als beesten. Eenzijdig natuurlijk, maar er zal toch wel een kern van waarheid in zitten, ergens in het midden. Onze tourguide was echter pro-Amerika. Hij vocht voor de Vietminh (strijders van het zuiden van Vietnam) of voor de Amerikanen. Ik dacht het laatste, maar dit konden we niet helemaal opmaken uit zijn verhalen.
In onze ogen verheerlijkte hij de rol van de Amerikanen in de oorlog. Beetje jammer…
De tunnels zijn erg smal. Tijdens de oorlog waren ze 80 cm breed, maar voor de toeristen zijn ze 20 cm breder gemaakt, 1 meter dus. We gingen de tunnels in en konden 200 meter lopen. Op een gegeven moment werd ik een beetje claustrofobisch. Raar idee hoor, dat die mensen hier dagenlang ‘opgesloten’ zaten en doorheen liepen. Er waren kamers in gemaakt, keukens, enz., maar die hebben we niet gezien.
Ook hebben we verschillende soorten boobytraps gezien die zijn gebruikt tijdens de Vietnamoorlog. Brr… Akelig om te zien, een gat met ijzeren spijlen erin.
Grappig trouwens, Sascha Visser (van TMF en Expeditie Robinson) zat ook in de groep tijdens de tour. Niet mee gekletst ofzo.

Die avond zijn we dus wat gaan eten met Martijn en Jasper uit Eindhoven. Erg gezellig!
Na het eten zijn we naar het Hard Rock Café gegaan, waar op dat moment de huisband aan het optreden was. Superleuk!
Het drinken was hier alleen superduur, ongeveer vier keer zo duur als ergens anders, dus na twee drankjes zijn we weer naar de backpackersstraat van Saigon gegaan, om weer lekker goedkoop te drinken.
Hier zit je ook weer op kleine stoeltjes voor een café en meestal staat er één rij stoeltjes op straat. Nu was dat echter niet het geval, alle stoeltjes stonden netjes op de stoep. Tussen de cafeetjes in stonden een aantal politieagenten. De eigenares van het café vertelde dat ze net een boete had gekregen van 3 miljoen dong (=120 euro), omdat er stoeltjes op straat stonden wat niet mag.
Een kwartier laten waren alle agenten weg en hoppa, alle stoeltjes weer terug de straat op.
‘Huh, ben je niet bang voor weer een boete dan?’, ‘Nee, de politie is lui, die komen vanavond niet meer’. Haha. Waarschijnlijk hadden ze weer genoeg verdiend, laten ze haar nu een week met rust en komen ze over een week weer geld innen.
De volgende dag nog even souvenirtjes gekocht en toen zat het er alweer op helaas.
De terugreis heeft in totaal, van hotel tot huis, 24 uur geduurd. We waren echt moe toen we thuis waren! Eerst gevlogen naar Hongkong met Cathay Pacific (lekker luxe), even een overstap van anderhalf uur, toen verder gevlogen naar Helsinki, weer een tussenstop van anderhalf uur en daarna naar Brussel gevlogen. Gelukkig heb ik door al het backpacken geleerd op vreemde plekken te slapen. Ik was zo vertrokken toen ik in het vliegtuig zat!

Wat hebben we genoten van de reis! Eigenlijk onbeschrijflijk, al die indrukken. Toch hebben we ons best gedaan om de indrukken zoveel mogelijk over te brengen aan jullie. We zijn blij dat we dit dagboek bij hebben gehouden, want we merken nu dat we de eerste indrukken snel vergeten. Het reizen met nachttrein en bus viel bijvoorbeeld achteraf reuze mee. De eerste indruk was echter anders, haha.
Hopelijk hebben jullie genoten van onze verhalen. Wij in ieder geval wel van jullie lieve reacties.

Volgend jaar weer een nieuw avontuur. Tot volgend jaar, lieve lezers!
Remy, be prepared ;-)