Mui Ne: Lonely Planet-loos luieren en eten bij Bai

De afgelopen paar dagen hebben we doorgebracht in Mui Ne. Een klein plaatsje aan het strand.
De busrit, of eigenlijk het moment dat we stonden te wachten op de bus, ging weer lekker... Iemand van de booking office had gezegd dat we er om 6:30u moesten zijn. De bus was er echter pas om 8:00u. Twee anderen hadden het andersom. Zij kwamen om 7:30u aan (deze tijd was tegen hen verteld), maar hun bus was al een kwartier eerder vertrokken. Wat was het weer goed geregeld...

Toen we hier in Mui Ne aan waren gekomen, kwamen we erachter dat we de Lonely Planet (de bijbel van elke backpacker) kwijt waren. Papa en mama, dat is het eerste dat ik deze vakantie ben vergeten, doe ik nog best goed hè? Waarschijnlijk laten liggen in het restaurant van het vorige verhaaltje. Te druk bezig geweest met de red snapper ipv de Lonely Planet.
En normaal, in andere plaatsen, komen er elke minuut mensen op je af met Lonely Planet's ('Wanna buy from me?'). Maar je raadt het al: als je ze nodig hebt zijn deze irritante opdringerige verkopers nergens te bekennen. We hebben ze niet gezien in Mui Ne. Een paar dagen Lonely Planet-loos dus...

Hier in Mui Ne hebben we vooral geluierd aan het strand. Natuurlijk weer een heerlijke kokosnoot gedronken. Aan dat 'luieren aan het strand' is trouwens wel nog wat vooraf gegaan. De eerste ochtend gingen we hier aan zee ontbijten en zagen we dat er eigenlijk niet echt een strand is hier (1m zand kun je tenslotte geen strand noemen). We hielden daarom de eerste de beste taxi aan en vroegen of hij ons naar 'the beach' kon brengen. Dit woord snapte 'ie niet, dus ging 'ie een vriend bellen. Deze zei dat we moesten vragen of hij ons naar de Fishing Village wilde brengen.
Op naar de Fishing Village dus! 100.000 dong later (vrij veel voor een taxi-rit hier) waren we er. Het was inderdaad een strand, maar het lag helemaal bezaaid met visnetten, schelpen en troep! Geen mens te bekennen. Niet het bounty-strand dat we voor ogen hadden dus. Hmmm...hoe konden we deze niet-Engels-sprekende man nou duidelijk maken wat we bedoelden? Ik pakte m'n fototoestel en liet hem een foto zien van het strand in Hoi An. Ahaaaa, nu begreep 'ie het! Dachten we althans...
Op naar de volgende plek! Inmiddels 250.000 dong (=10 euro) armer, waren we aangekomen bij het 'mooie strand'. Zeg maar gerust: de Oosterplas van Vietnam, maar dan aan zee. Geen toerist te bekennen (wel honderdduizend Vietnamezen), geen bedjes, geen parasols en geen handdoeken. Ook was het strand niet bepaald mooi. We hebben even een rondje gelopen en schelpen gezocht en toen hadden we het eigenlijk wel gezien. Terug met de taxi dus. Alle Vietnamezen waren hier echter met de bus naartoe gekomen en er waren geen toeristen. Kortom: geen taxi te bekennen. Na een kwartier zijn we maar in het hotel gaan vragen (aan de enige Engels-sprekende local daar) of ze een taxi voor ons wilde bellen. Klus geklaard (en 20 euro armer)!

Gelukkig hebben we op ongeveer 1,5 km lopen van ons hotel een resort gevonden (de enige hier?) waar je bedjes kunt huren voor een dag. Best duur voor Vietnamese begrippen, maar we hadden het er ondertussen voor over.
Bij terugkomst in het hotel zat er een beest op de kamer. Ik weet niet of het een kakkerlak of kever was, maar het was GROOT! Jullie raden al waar ik ging staan: op bed! Paul lachen natuurlijk. Maar ja, dat beest moest wel de kamer uit. Ik dus naar de receptie gegaan en gevraagd of 'ie wilde komen. Hij kende de worden 'cockroach' en 'beatle' niet (zullen wij de enigen zijn die hiervoor de receptie halen of is het nooit eerder gebeurd? Ik ga voor het eerste, haha), maar na wat handgebaren had 'ie 'm volgens mij door en liep 'ie mee naar ons huisje. En huppatee, hij pakte het beest (we denken toch een kever) gewoon op en zette 'm weer buiten. Held.
's Avonds Italiaans gegeten. Bij het betalen bleek dat we maar net genoeg geld bij ons hadden. Als we één drankje meer hadden besteld waren we de lul geweest... We moesten zelfs terug lopen, want hadden niet genoeg geld voor een taxi.

De volgende dag zijn we weer bij het resort aan het strand gaan liggen. Voordat we terug naar het hotel gingen, zijn we langs de Vietnam Kitesurfing School gegaan, om een foto te geven aan Bai (medewerker kiteschool) die Ruud vorig jaar heeft gemaakt van hun samen. Ruud, Bai was superblij met de foto en hij mist je!
We werden meteen uitgenodigd om 's avonds een drankje te gaan doen met hem en de anderen van de school bij het vuur op het strand. Daar zeggen we geen nee tegen!
Het was supergezellig! Ook een gezellig Frans meisje en Zwitserse jongen ontmoet, waarmee we later naar een andere, meer dansbare bar zijn gegaan, samen met Bai.
We werden uitgenodigd om de volgende dag bij Bai te komen eten, keileuk! Ook zouden we een half uurtje kitesurf-les van 'm krijgen, for free!

Bai had echter behoorlijk wat gedronken, dus hij was de volgende dag pas eind van de middag bij de kiteschool, waar we hadden afgesproken. Geen tijd meer voor kitesurf-les helaas, maar hij kon ons wel wat kunstjes laten zien. Jezus, wat kan die gast kitesurfen! Vloog door de lucht alsof het niks was!

We hebben eerst nog even bij de kiteschool gezeten (er werd een hele schaal vis neergezet) en gekletst en daarna was het tijd om naar het huis van Bai's moeder te gaan. Hij vertelde nog even dat de kip nog moest worden geslacht. Of wij dat wilden doen? Nee bedankt. Dat aanbod hebben we vriendelijk afgeslagen...
Het eten was gelukkig niet zo eng als ik verwacht had. De kip was een beetje droog en het stuk varkensoor heb ik stiekem weggemoffeld, maar verder was het goed te doen! Erg gezellig! Hoang, een collega van Bai, was er ook bij.
En er was een schattig hondje daar! Het was het hondje van de buren van Bai en ze was pas 6-7 weken oud. Ik heb al m'n rabiës-angsten overboord gegooid en haar een uur op m'n schoot gehad! Mama, wees gerust, ze heeft me niet gelikt/gekrabd/gebeten, dus geen (rabiës) zorgen :-)
Na een uur kwam er echter een huilend jongetje naar me toe. Of 'ie z'n hondje terug mocht. Ach gerum...

We hebben de familie van Bai dropjes laten proeven en ze vonden het heel smerig, haha! Konden zich niet voorstellen dat wij dat lekker vinden.
Als dank voor de gastvrijheid hebben we Bai een pakje sigaretten, Grolsch bier en wodka gegeven. Jaja, meneer houdt van drank.
Na het eten zijn we terug naar het strand gegaan (achterop de scooter bij Bai en Hoang. Paul heeft ook zelf een stukje gereden) en hebben daar weer bij het vuur gezeten. Hoang had daar het flesje wodka soldaat gemaakt (flesje was na een kwartier al half leeg), dus die was al behoorlijk aangeschoten, haha.
Nog even gedanst en toen was het helaas weer tijd om afscheid te nemen. Ze vroegen of we nog een keer terug kwamen. Wie weet...


Op het moment van schrijven zitten we al in de Mekong Delta, hierover later meer.
Vanochtend tijdens de boottour kregen we te horen dat we oom en tante zijn geworden :-D Linda en Sebas, gefeliciteerd!! We kunnen niet wachten om de kleine Emily vast te kunnen houden!