Nha Trang: bagsnatchers, rijke russen en duiken

Inmiddels zijn we weer twee stadjes verder. We zitten nu in Mui Ne en zijn ondertussen ook in Nha Trang geweest. Over die laatste hier een verhaaltje :-)

Reizen, reizen, reizen. We moesten naar de booking office komen, want daar zou de bus komen. We hadden backpacks dus vast in de flightbacks gedaan (de tas zit dan ingepakt en je kunt 'm dan niet meer op je rug doen), gewoon, want je weet nooit hier.
Maar...Vietnam zou Vietnam niet zijn als de bus niet toch ergens anders zou vertrekken. 100 meter verder, zeiden ze. Nou, dat waren dan misschien Vietnamese meters, want in Hollandse meters was het toch zeker het vijfdubbele! Niet echt relaxt, met 12 kilo aan 1 schouder en nog handbagage op je buik. Het relaxte gevoel van de massage was meteen verdwenen.

En, alsof dat nog niet genoeg was: de bus zat vol. Ik kon nog op een plek zitten, maar Paul moest naast mij op een matje in het gangpad.
G*dverdomme. Ik boos natuurlijk, maar ze lachen je hier gewoon uit waar je bij staat. Je kunt hoog of laag springen, maar de situatie zal niet veranderen.
Ik vond het zielig voor Paul en heb een aantal keer aangeboden of 'ie wilde wisselen, ik in het gangpad, hij op de stoel (hij is tenslotte veel langer dan ik), maar dat wilde 'ie niet. Ik was ook een beetje ongerust. Als er namelijk iets zou gebeuren, zou Paul door heel de bus worden geslingerd. En volgens mij nemen ze het hier niet zo nauw. Het was zo'n 12 uur rijden (en er zijn geen stops) en ik vraag me af of ze van chauffeur hebben gewisseld... Later lag het hele gangpad vol met Vietnamezen. Kortom: voeten in Pauls' gezicht als er iemand in slaap viel, enz. Wat een superrit zou dat worden. En de busreis was verschrikkelijk! Hooguit een half uur geslapen. De buschauffeur was constant aan het toeteren, dus als je al even lag te doezelen, werd je meteen weer bruut gewekt.

Rond 5 uur 's ochtends kwam de bus aan in Nha Trang, erg vroeg dus (er zitten dan echter al mensen te ontbijten op straat! Noodlesoep, moet er niet aan denken op die tijd). Het hostel was nog dicht, dus we stonden even buiten te wachten. Er kwam een vrouw aanfietsen die vroeg of we bij het hostel naar binnen moesten. Ik dacht dat ze er misschien werkte en zei 'ja'. Toen vroeg ze aan Paul of 'ie sigaretten had en toen 'ie 'nee' zei, zat ze ineens aan z'n buidel! Paul was even overdonderd, maar wist 'r gelukkig toch op tijd weg te sturen. Zitten alle belangrijke dingen in, dus daar mogen ze echt niet aan komen! Ik bang natuurlijk. Dat was dus onze ervaring met waarschijnlijk een bagsnatcher (of verslaafd hoertje, of beide), brrrr...
Wel gek dat ze daarna de deur van het hostel open schoof en de receptionist riep. We konden dus naar binnen. Receptionist ging verder slapen, wij mochten ergens gaan zitten en konden gebruik maken van de badkamer. Wat had ik graag m'n hoofd op tafel gelegd en even m'n ogen dicht gedaan! Maar dat durfde ik niet, met al die gekke figuren hier en na alle verhalen over deze stad.
We hebben anderhalf uur gewacht, erg lang na een nacht te hebben overgeslagen. Daarna, de receptie was inmiddels open, hoorden we dat we om 11 uur konden inchecken. Het was toen 6.30 uur, dus genoeg tijd om even op pad te gaan.
We zijn meteen even de duiktour van Paul de volgende dag gaan boeken.

Even naar het strand nog, voordat we konden inchecken. Paul was z'n handdoek vergeten, erg handig. Wel lekker knus, samen op 1 handdoek.
Er waren echt alleen maar rijke russen op het strand. Vervelende mensen, die denken dat de hele wereld van hen is, bah.
Ik meende alweer een bagsnatcher te herkennen op het strand. Een Vietnamese man liep rond over het strand, keek naar handdoeken, mensen en (natuurlijk) tassen, liep daarna weer weg, ging van een afstandje zitten kijken en kwam later weer terug. Akelig hoor.
Wij gingen telkens omstebeurt even het water in, zodat de ander bij de tas kon blijven. Dat doet echter niet iedereen hier. Sommigen laten hun hele hebben en houden achter op de handdoek en gaan vervolgens de zee in. Zo dom, in een stad zoals deze met een flinke reputatie op dit gebied.
Omdat het erg warm was (en we maar 1 handdoek hadden en het toch best grimmig vonden), zijn we rond 11 uur gaan inchecken. De rest van de middag hebben we rustig aan gedaan en even geslapen.

We waren constant op ons hoede in Nha Trang. Erg stom, na een aantal dagen in Hoi An te zijn geweest, waar de sfeer heel relaxt was.
Dus: 'even' duiken en daarna weer snel weg hier.

Paul vertelt hier zelf even wat hij van zijn duikavontuur vond:
''Het duiken was echt fantastisch! We gingen vanaf de haven naar een eiland met de boot. Hier waren verschillende duikstekken waarvan we er 2 zouden aandoen. We waren met een grote groep maar er waren ook veel instructeurs en divemasters aanwezig. Ik zou gaan duiken met een divemaster uit Vietnam, die al meer dan 10.000 duiken had gemaakt. Hij kende de duikstekken als zijn broekzak en we namen samen de duik alvast door. Daarna ging ik te water en begonnen we onze duik (tot 18 meter). In de eerste duik had ik wat problemen met klaren, maar verder ging het zonder problemen. Het uitzicht was prachtig en het water was lekker warm. Daarnaast was het een heerlijk gevoel om eindelijk eens niet in een lesomgeving te duiken. Alsof je, na het behalen van je rijbewijs, voor het eerst zonder instructeur de weg verkent. Het is moeilijk te beschrijven wat ik allemaal heb gezien, maar ik hoop dat de foto's een goed beeld geven. Ook de tweede duik was prachtig en verliep zonder problemen. Ik heb veel koraal en vissen gezien, die ik na afloop nog met mijn divemaster heb doorgenomen.''

Ik mocht dus gaan snorkelen. Ja hoor, held van den Heuvel gaat het water in. Ik ben al geen waterrat en als ik dan ook nog eens niet kan staan en moet ademen door een groot rietje, dan vergeet het maar met mij.
Ik sprong van de boot af en meteen deed probleem 1 zich voor: al watertrappelend met flippers aan proberen een duikbril om te doen. Dat kostte me al behoorlijk wat energie en doorzettingsvermogen. En iedereen weet: doorzettingsvermogen en ik op het gebied van sport gaan heel moeilijk samen! Maar goed, op een gegeven moment had ik de bril op. Bleek 'ie te groot te zijn. Ik weer terug naar de boot (ik snap niet hoe mensen kunnen zwemmen met flippers aan), om vervolgens een kleinere (kindermaat?) te krijgen. Weer een hoop gedoe met op doen, maar deze pastte gelukkig een stuk beter. Probleem 2: snorkel in doen. Ik bleef maar zout water binnen krijgen en had het ondertussen al helemaal gehad met m'n snorkelavontuur. Op een gegeven moment was ook deze klus geklaard en had ik een snorkel in, zonder een berg zout water erbij. En toen kwam het laatste probleem: ademen door een snorkel. Milon weet er alles van, maar als ik moet ademen door een snorkel, dan klinkt dat alsof er iemand zo erg buiten adem is, dat 'ie bijna stikt. Ik krijg 't dan ineens heel benauwd. Ik heb welgeteld 2 seconden gekeken onder water en toen voelde ik iets langs m'n arm gaan. Het prikte. Toen was m'n geduld echt op en ben ik terug naar de boot gezwommen (of het er echt uit zal hebben gezien als zwemmen, dat betwijfel ik zeer, met die flippers aan m'n voeten). Bleek dat er een kwal langs m'n arm was gegaan. Gelukkig had een Engelse vrouw spul bij wat ik er op kon smeren. Na een half uur was er al niks meer van de kwallenbeet te zien. Die Engelse vrouw durfde trouwens ook niet te snorkelen. Ik was dus niet de enige kneus. 1 verschil: ik ben 24, zij was denk ik ongeveer 45...
Maar ik vond het wel prima op de boot. Kon mooi kijken naar de duikers onder ons, een beetje zonnen en lezen.

's Avonds hebben we Vietnamees gegeten. Paul kreeg z'n eten (garnalen en calamares) al wat eerder dan ik. Ik had garnalen besteld. Verheugde me al helemaal op het heerlijke gerecht dat mij zou gaan verrassen.
Verrast werd ik zeker... Ik kreeg namelijk red snapper. Hele vis dus. Ik geloof best dat dat best lekker kan zijn, maar mijn eetlust is meteen verdwenen bij het zien van een hele vis met kop, staart, vinnen en vooral: ogen. Ik vertelde dus aan de ober dat ik dit niet had besteld, maar 'prawns'. Hij keek me even vertwijfeld aan. Zijn reactie was: 'Maar dit is toch ook lekker?'. Ik wist even niet of ik in discussie wilde gaan of heel hard wilde gaan lachen. Die reactie! Dat zouden ze in Nederland eens moeten doen: 'O nee, u hebt dit niet besteld, maar dit is toch ook lekker?'. Ik bleef volhouden dat ik een vis met alles erop en eraan niet lust. Toch had ik ook wel een beetje medelijden met het mannetje. Misschien had hij wel een baas die heel erg boos op hem zou worden als 'ie het mee terug zou moeten nemen. Maar toch, die ogen bleven me maar aanstaren. Daarom heb ik vriendelijk gevraagd of de vis gefileerd kon worden. Gelukkig was dat geen probleem.
Even later kwam er een soort pasta-gerecht terug met daarin kleine stukjes red snapper. Het was erg lekker. Het mannetje kwam nog even heel voorzichtig vragen of het lekker was. Volgens mij durfde 'ie bijna niet meer, haha. Daarom maar op m'n vriendelijkst (gerum, dat mannetje, hij probeerde het zo goed te doen) gezegd dat het erg lekker was.

De volgende dag zijn we vertrokken naar Mui Ne.
Hoe het hier is, horen jullie in het volgende verhaaltje!

Ruud, we gaan zometeen wat drinken met Bai, de jongen waar jij een dag mee hebt opgetrokken hier in Mui Ne! Hij zei dat 'ie hoopte dat jij nog een keertje terug zou komen :-)